ساعت شماطه‌دارمردم را از خواب بيدار نمي‌كرد و خدا مگس را آفريد

بعد از ظهر که مدرسه تعطیل می شد آخرین بچه ی عن دماغی هم می رفتش ، به جای این که برم خونه از تپه سرازیر می شدم می رفتم سر چشمه که آروم بشینم دق دلم رو خالی کنم . اونجا آروم برای خودم می نشستم ، آب غلغل می جوشید و می رفت ، آفتاب هم اُریب لای درخت ها می تابید ، بوی آروم برگ های مرطوب پوسیده و خاک تازه می اومد ، مخصوصا اوایل بهار ، چون اون موقع بدتر از همیشه بود .

یادم می اومد پدرم همیشه می گفت که ما به این دلیل زندگی می کنیم که آماده بشیم که تا مدت درازی مرده باشیم . من هم هر روزِ خدا که اون ها رو تماشا می کردم : که هر کدوم شون به فکر سر و خودخواهی خودشون بودند و خون شون با خون هم و با خون من غریبه بود و فکر می کردم که این تنها راهی است که من می تونم آماده بشم که مرده باشم ، از پدرم لجم می گرفت که اصلا چرا تخم مرا کاشت . منتظر وقتی بودم که خطایی ازشون سر بزنه که چوب شون بزنم ، وقتی ترکه پایین می اومد مثل این بود که رو تن خودم پایین می آد. وقتی پوست تن شون ورم می کرد و می ترکید خون من بود که بیرون می زد ، با هر ضربه ای پیش خودم می گفتم : حالا می فهمی که من هستم! حالا من هم تو اون سر و خودخواهی تو یک جایی دارم ، دیگه تا ابد اثر خودم رو روی خونت گذاشته ام .

 

ویلیام فاکنر - گور به گور - مترجم: نجف دریابندری