" هرگز کسی اینقدر اندوهگین ننموده بود. قطره اشکی شاید, تلخ وسیاه در نیمه راه, در تاریکی, در پرتوی که از آفتاب به اعماق راه می جست, شکل گرفت, قطره اشکی افتاد؛ آبها تاب برداشتند, آن را پذیرفتند و آرام گرفتند. هرگز کسی اینقدر اندوهگین ننموده بود."
ویرجینیا وولف - به سوی فانوس دریایی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر