توی اتاق‌های بیمارستان چه سری هست که با وجود همه‌ی مسائل این‌قدر اغواکننده می‌نماید؟مثل اتاقِ هتل نیست، اتاق‌های هتل ، حتی بهترین‌شان ، بی‌نشان است . توی آن‌ها چیزی نیست که به مهمان اهمیتی بدهد ، نه تخت ، نه یخچال مینی‌بار ، نه حتی میز اتویی که به حالت خبردار پشت به دیوار چسبانده شده باشد . به‌رغم همه‌ی تلاش و زحمت معماران ، طراحان و مدیران ، اتاق‌های هتل‌ها همیشه با بی‌صبری انتظار دارد که ما مسافران برویم ، اتاق‌های بیمارستان برعکس ، از ما می‌خواهد که بمانیم و قانع باشیم . راهنمایی‌های آرام‌بخش پرستارها ، دیوارهای رنگ ملایم کرمی، کفپوش‌های پلاستیکی ، کاسه‌ی دستشویی کوچک گوشه‌ی اتاق با حوله سنگین روی ریلِ جاحوله‌ای و تخت با چرخ و دنده‌ها و اهرم که به اسباب‌بازی کودکان شبیه بود و می‌شد روی آن بخوابی و خواب ببینی ، مراقبت باشند ، تر و خشک کنند و هیچ‌وقت نمیری، هیچ‌وقت نمیری .
جان بنویل - دریا - مترجم : اسدالله امرایی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر